Werken op de VIC-groep van de Hondsberg
Christiaan werkt als Groepsbegeleider bij de VIC-groep van de Hondsberg. Hoe is dat nu om te werken met deze doelgroep? Wij vroegen het Christiaan.
‘Als ik verhalen van mijn werk aan mijn vrienden vertel, begrijpen ze vaak niet waarom ik dit werk doe. Ik vertel over kinderen die de hele dag 1-op-1 begeleiding krijgen en zo instabiel zijn dat ze niet op een groep kunnen wonen. Ik werk namelijk op de VIC-unit van De Hondsberg (Very Intensive Care). En wat dit werk voor mij zo bijzonder maakt, is de groei die ik deze kinderen zie doormaken’.
Schreeuwende kinderen, agressieve kinderen of kinderen met ander ongewenst gedrag, dat zijn de kinderen die bij ons op de VIC verblijven. Dit ongewenste gedrag is vaak het vertrekpunt. Je moet stevig in je schoenen staan en onthouden dat die kinderen er zelf eigenlijk niet veel aan kunnen doen. Als je een beetje kunt incasseren en jezelf niet uit evenwicht laat brengen, dan kunnen deze kinderen enorme stappen zetten.
Christaan vergelijkt zijn werk met koorddansen. Op de VIC kan een goed bedoeld grapje of een onderbreking van de dagelijkse routine namelijk al zorgen voor een escalatie. Dat willen ze zo veel mogelijk voorkomen, daarom gaan de medewerkers van de VIC helemaal terug naar de basis: veiligheid en structuur. Zij creëren een constante en kalme sfeer die eigenlijk ieder moment kan omslaan. Het behouden van de goede sfeer is dan ook een uitdaging voor de begeleiders. Ook wordt er veiligheid geboden door een persoonlijk dagprogramma voor ieder kind waar streng aan vastgehouden wordt. Samen met een multi-disciplinair team wordt per kind een op maat begeleidingsprogramma gemaakt. Vanuit de verschillende invalshoeken proberen we een zo’n compleet mogelijk beeld van het kind te vormen.
En dan komt er een dag dat diezelfde kinderen je toch verrassen. Christiaan zegt hierover: ‘Je ziet het aan hun houding, ze zijn meer ontspannen, vertonen minder ongewenst gedrag en maken ook op sociaal emotioneel gebied grote ontwikkelingen door. Er ontstaat vertrouwen en de kinderen beginnen zelf grapjes te maken.’ Als begeleider krijg je bijvoorbeeld bijnamen, zoals ‘Gele Louie’ of ‘de goede oude Christiaan’. Met sommige kinderen maak je liedjes om activiteiten te stoppen of te beginnen. Dat zijn de kleine mooie momenten.
Maar, het koorddansen is dan nog niet afgelopen! De kinderen zoeken nog steeds de grenzen op. Als begeleider is het dan ook belangrijk dat je ook na zulke bijzondere momenten de kinderen weer terugbrengt naar hun stabiliteit en veiligheid. Samen met je team draag je zorg voor de groei en ontwikkeling van deze bijzondere kinderen. Gelukkig staat er een team klaar waar je altijd op kan terugvallen.
